Suicide Note..

Ang hirap-hirap...
Ang hirap-hirap... Sobra...
Natarantaang ibang friends ko sa bulletin ko sa friendster. Hindi totoo yun,pero hindi ako nagbibiro.. Para na kong may insanity.. Hindi naman ako autistic..
Shet...

What is happening to me???

I dunno... Walang nakakaalam...

My life is an oopen book to everyone... LAhat ng kilos ko, lahat ng nangyayari sa buhay ko, ultimo yung mga hindi dapat ikuwento nakuwento ko na.

Ewan ko ba..

Bakit ako mismo don't even understand myself.. Sa dami ng napagkuwentuhan ko... Ewan... WYSISYG b kong tao?? Kapag ganun, wala na ba kong karapatang magsikreto?? Wala na ba kong karapatang manahimik? Natype cast na ba ko sa mga ginagawa ko, nakabisa na nila lhat? Ganun ba yun? Pwede ba kong gumawa ng mabuti? Kahit tingin ng mga tao sakin isa kong masamang tao?

Maingay akong tao... Bisaya kasi ako, pure, tatay ko't nanay pure-blooded bisaya.. Di ako Mudblood. Kaya isa katangian namin ang pagiging madaldal, maingay... Etc... MAgaslaw, maganda! Basta, nature ko yung wala akong pakialam sa lahat ng bagay... GANITO AKO EH...

Kapag tumahimik ba ang isang maingay may problema? Sa utak? Minsan ayoko na rin minsan mag-ingay, ayoko na rin magdaldal..

KAsi nag-iiba ang iniisip ng mga tao sa sinasabi ko... Nag-iba ang dating...

Sabagay, sanay naman akong mabuhay ng ibang iniisip ng mga tao towards me..

GANITO AKO... GANITO TALAGA KO!!!! Ginawa ko naman ang lahat para mabago ko yung mga di dapat ako maging, kaya siguro nagkakaganito ako ngayon...

ANG KAPWA AY SALAMIN NG PAGKATAO.. Sabi nung elementary pa ko... Eto raw ang magsasabi sayo kung may dumi ka sa mukha, parang ganun... PAg yung salamin hindi perfect ang paggawa nag-iiba ang itsura ng mukha natin.. Yun ang sinasabing SALAMING SINUNGALING... Alam ko walang perfect... Hindi naman natin hawak ang lahat... Maraming pwedeng mangyari... Maraming pwedeng mag-iba.
Hindi tayo Diyos para mahawakan natin lahat ng bagay... YUn siguro yung bagay na natututunan ko sa oras na to. Kung di ko man matutunan ng lubos... Pag-aaralan ko pa rin...
Yun ang weakness ko eh... PAra kong bata.. Ilang beses ko inisip na wag na lang lumaki. Minsan nga gusto kong magsulat sa isang lugar na hindi tumatakbo yung oras.. Ayokong tumanda... Ayokong magtrabaho... Ayokong mamatay ang mahal ko sa buhay... Ayokong pumasok sa school non, ayokong umuuwi sa bahay nila yung kalaro ko, ayokong gumabi, ayokong matulog sa tanghali, ayokong mag-asawa ang mga pinsan ko, ayoko, ayoko pa noon mamatay...

Ngayong malaki na ko, mas lalong lumala ang mga iniisip ko. Ayoko nang gumraduate, ayokong magbaksyon, ayokong lumaki si remon, ang una kong baby, ayoko nang mahiwalay sa choir noon, ayoko anng naghihiwalay, ayokong nagpapaalam, ayokong...
AYOKONG NAIIIWANG MAG-ISA...

Hindi dahil takot ako sa multo.. Hindi dahil takot ako sa monster...

Sabi ni Wentworth Miller sa Prison Break,

"WHen I was young, I'm afraid to open the door coz I thought there was a monster beneath it, and my brother said there's no monster behind those door but FEAR, If you have to face your fear and open up that door and the monster will be gone... Now I'm all grown up i realize If you have to face your fear and open up that door to see if there's no monster, you'll see that there so many doors for you to open up..."

Takot ako sa sarili ko... Lalo na pag nalaman kong natatakot na yung sarili ko kasi alam ko nang mag-iisa na ko...

KAso eto na, dalawang kamay kong binuksan ang pinto, binuksan nang binuksan ang mga sumunod pang pinto. Walang monster. Hindi maubos-ubos ang pintong binubuksan ko. Parang nakatapat lang sa salamin.. Kaya mas marami pang nakaabang na pinto. Pati nakikita ko rin ang sarili kong bumubukas nito...

Parang bangungot... Para kang sumisigaw na ikaw lang ang nakakarinig ng boses mo... Aba, ganun talaga... Bangungot yun noh!!! Ano ka suwerte? Pag namatay ka naman walang gugustong tabihan ka sa kabaong mo...

Sinong makakapagsabing hindi magulong utak ko? Sinong magsasabing baliw ako????

Sasang-ayunan ko!

Feeling ko nga ganun ako.. Tumatawa nga ko, pero hindi na talaga gaya ng dati... Kasi ewan... Di ko alam ang lahat ng dahilan ng m,ga bagay... TANGA kasi ako!!!! TANGA AKO!!!

ISa sa mga pocketbook na nabasa ko eh yung Red Rose for a Blue Lady ng Bud Brothers...
"THE MOST FRIGHTENING PERSON IN THE WORLD IS THE ONE YOU LOVE MOST... DAHIL IYON LANG ANG MAY KAKAYAHANG MAKASAKIT SA TIN NG SOBRA..."
-carlo

Ilang beses na kong nasaktan... Umiiyak ng walang sound, kapag patay na ang ilaw sa bahay, humihikbi ng mahina. Para hindi nakakahiya sa mga kapatid ko..

Isang beses, may nanakit sa kin, sa love life, sa friendship....
Ayon, tapos, hindi ko narealize, nakakasakit din pala ko. Actually, hindi ko narealize, sinasabi nila sakin.. Kasi wala kong kakayahang maramdaman yon.. Mas mabigat. Parang si Sebastian sa BUD BROTHERS..
Nagpakamatay yung taong akala nya natatawa sa mga biro nya... Nakalagay ang name nya sa suicide note.

ISa sa pinakamasakit sa tao eh yung malaman nya na nakasakit sya ng wala syang idea... Grabe... Hindi maipapaliwanag yun ng taong palaging nagbibigay...


Sabi ko nga, gusto ko ng bagong atmosphere...
Kung walang makakintindi sakin, "WALA KONG IBANG KASAMA KUNDI AKO AT ANG ANINO, NAGYON PAG MINALASMALAS AKO, AT PAGLABAS KO UMUULAN, BAKA PATI ANINO KO WALA NA RIN SA TABI KO..."

Care?
Ganun talaga eh...
Kailangan kong matutunang mabuhay mag-isa.. Ayokong umasa sa mga inaasahan.. Kahit sabihin nilang NEBVER EVER nila kong iiwan, Hinsi sa hindi ako maniniwala dun, Dialogue ko rin yun... Ang kaso, darating at darating pa rin ang panahon na kailangan na nila kong iwan... Hindi mangyayari kung hindi makakabuti sa dalawa..

Palagi akong ganito... Lumilipad ang utak palagi... Nawawala, babalik din... May matututunan... May babalik ding mga pagkakamali.. Kasi bumabalik agad... KAilangan ko lang samahan ang paglipad ng utak ko para makita kung anong tanawin sa ilalim ng ulap. Gusto kong tumindig, lumipad, hindi para magmalaki, kundi para matuto kong malaman ang pasikotsikot sa bilog na mundo... Para pag naligaw ako, hindi ko na kailangan pa ng tanong sa bagay na pwede kong gawin ng at kaya ko ng mag-isa.

Hindi ko pinagdadamot sarili ko...

KAILANGAN KONG MATUTO...
KAILANGAN KONG MAGBAGO...
KAILANGAN KONG LUMAKI...
TUMATANDA NA KO... AYOKONG LUMAKI NANG PAURONG...

PAG OKAY NA KO... SAKA KO BABALIK... HINDI SA DATING GAWI PERO A MUCH BETTER PERSON...
PARA HINDI NA PAULIT-ULIT ANG MISTAKES NA NACOCOCOMMIT KO. SIGURO PAG NAGAWA KO ULIT YUN, MAS MAAYOS NA. AYOKO NANG MASYADONG NAKAKASAKIT. MAS MASAKIT SA KIN
DAHIL DI KO ALAM KUNG ANONG PARAAN ANG DAPAT KONG GAWIN.
ISA NGA KASI AKONG DAKILA.

DAKILANG TANGA..

KAYA KUNG PAPATULAN NYO KO...

MAS TANGA KAYO...

KUNG HINDI AKO MAINTINDIHAN, HAYAAN NA LANG... BALANG ARAW MASASAGOT KO RIN LAHAT NG TANONG.. NANG HINDI NA NAMIMISSINTERPRET LAHAT NG GUSTO KONG SABIHIN...

AYOKO NA NG LUHA.. AYOKO NANG NAKAKAKITANG UMIIYAK... BASTA... NANGHIHINA AKO.. DI AKO MARUNONG MAGCOMFORT. KASI YUNG MGA NAKOCOMFORT KO NAPAPARIWARA.
AYOKO NANG MAGPATUNGPATONG PANG KASAMAAN KO SA MUNDO..

HAYAAN NYO KO...
HINDI KO HINIHILING NA INTINDIHIN AKO O UNAWAIN. CHOICE KONG MAGLAHO...

MUNA!!!!

BABALIK AKO...
PANGAKO KO YAN...

KUNG SA PAGBALIK KO MULA SA IBANG BANSA AT MALALAKI NA ANG ANAK KO AT NAG-IBA NANG AMGA KAPATID KO, KAILANGAN KONG TANGGAPIN YON.. PARA SA NAKAKABUTI...

BYE FOR NOW...