How do I unlove you?”

Haaayyy...

I almost Died.. Everyday.. And I wished I really did..

Watching the film Starting Over Again by Olive Lamasan mimics my never-ending love story... For a guy I’ve lived together with at the same house for 5 months had been in the “so-called relationship” for a-year-and-a-half, and had been haunting me since the day he left for two years.

Ang pelikulang sa trailer pa lang gustong gusto ko na nang panoorin pero sa DVD ko lang sya napanood. And now I cried I thought last na yung pangalawa coz I paused the disc to give myself a break para ihagulgol ang dalawang taon kong pagdadalamhati sa isang taong minahal ko nang buong buhay ko. Sa pangalawang paghagulgol ko yun na ang pinakamalakas para pakawalan lahat lahat ng nasa loob ng nararamdaman ko. Kailangan nang pakawalan at wala nang dapat itira. I don’t know if fourth or fifth time na luha ko sa left eye na lang. Naalala ko sa acting workshop namin dati sa cheated cry ayun ang unang lumuluha. At pag pagod na sa stress sa mga kaibigan ko during my collage days bigla na lang sya tumutulo nang di ko napapansin.

Palagi kong sinasabi to, people in my life just come and go. Yung mga nagsstay na lang siguro maximum of 10yrs na lang. But I know I will just end up being alone.

September 26, 2012 birthday ko nang matapos ang lahat ng kaligayahan kong isang beses ko lang naransan sa buhay ko. We broke up 2 yrs ago. Sinasabi ko sa mga post ko nun I hope I’ll get better for the next two years. At after namin mag-split, he just barged in sa pinagsamahan naming bahay to pick up his remaining stuffs para siguro matulungan ako na hindi na sya maalala.

May ilang sumunod, at gustong pumasok sa buhay ko. Kapangalan nya, kamukha nya. Na kung di ko magugustuhan, aawayin ko. Na sa tindi ng alcohol tolerance ko dati dala na siguro ng edad ay bumaba, ayon, my friends keep telling me the shameful things I did dahil sa pagiging emotional ko na kusang lumalabas sa lasing kong utak ang lahat ng gusto kong sabihin tungkol sa alaala nya.

A year ago, nasa Coron ako, mga gantong buwan din. After a year since he left, bumalik sya sa place na tambayan namin, kung saan ko sya nakilala, kung saan ko sya hinugot para bihisan. We always know our part. Isa kaming indvidual volunteers na DSWD para maging caregiver sa mga lalaking nangangailangan para sa aming mga baklang nangangailangan din ng aalalagaan at hindi sadyang mamahalin ng lubusan. Tumambay sya last year para ipangalandakan sa mga taong tropa namin na totoong minahal nya ko. Good thing I was in Palawan. Pero nung tinawag sakin yun nagflashback lahat, ang isang taong inove on ko para hindi na ko lamigin, kabahan, nerbiyosin pag nakakarinig ng mga bagay na tungkol sa kanya. Lahat ng sakripisyo ko, sa pamilya ko na hanggang ngayon sinusumbat pa rin sakin ang mga nawaldas kong isang beses ko lang naipon sa tanang buhay ko para akuin ang mga bagay na responsibilidad nya. Hindi pa man kami nagsasama daig ko pa ang first lady ng Hari ng Padala para padalan ko sya ng pamasahe from Iloilo para makaabot lang sya sa birthday ko. Pero hindi sya dumating. Buntis na pala kasi yung babae. Hanggang sa naging totoo na nga nag-aral sya sa probinsya.. Ahem.. Pinag-aral ko. At binalik ko dito sa Manila para makita nya ako. Syempre ang bagong panganak na anak nya... DAW. Nagsama kami nagturingang mag-asawa na dapat 1 week lang hanggang sa umuuwi uwi na lang sya kaya umabot ng 5months bago nya ko iwan sa birthday ko mismo. 

“Yung kailangan mong paggising mo isang araw bakit nagbago lahat. Bakit wala na sya? Bakit mag-isa ka na lang? Hindi mo alam kung a nong nangyari. Bakit ka nya iniwan?

“Minsan pinipilit ko yung sarili ko na makatulog para di maramdaman ang lungkot. But everytime I wake up halos ayokong idilat yung mata ko kasi tuwing magigising ako, isang araw na naman ang kailangan kong tiisin na sakit.”

Hindi ba sya naging masaya sakin? Lahat ng gusto nya binigay ko hanggat kaya ko. Hanggang sa walang nang natira. Pasalamat na nga lang ako sa Killer Karaoke nagkaron pa ko ng P40,000 ULIT sa bank account ko eh. You don’t need an explanation siguro. Pero 2 yrs na. No sign of him.. at all. I was opening my heart little by little to some random guys. Sabi nga ng friend ko “Baka naman kasi nagiging unfair ka lang sa mga lalaki kasi ayaw mo nang magmamahal ulit. Kasi lahat ng makikilala mo iniisip mo kagaya nya, wala nang hihigit pa sa kanya... Gagamitin ka lang.... Bigyan mo ng chance..” Yung bahay na pinagsamahan namin hindi na ko nagstay pa coz aside from the fact na wala na kong pangrent dahil wala na kong matatag na trabaho hindi ko na kaya. Hindi pa man namamatay yung damdamin ko, minumulto na ko ng alaala nya. Alaala ko na kasama ko sya. Mas nakakatakot pa kesa totoong multo. Mas na madugo pa sa totoong sugat. At mas nakakamatay pa sa totoong sakit. And in the middle of opening my mind and my heart to a new chapter of my extinct heart that was formerly beating just for him, biglang may tatawag para malaman kong nandito sya ulit. Habang nakahiga ako katabi ang isang taong hindi ko kailanaman tinawag o tatawaging partner unti-unti na kong nahuhulog pero ayoko nga munang pangalanan ang nararamdaman ko kasi kokonekta na naman sa alaala ko sa kanya. Kaya nang sabihin sakin na “Wag kang magagalit, sya may gusto nito..” HELLO pa lang nya, alam kong sya na yun. 

“I hope I’ll get better maybe after two years.”

At ayun. Sabi nga ng nabasa ko sa online novel.. “BINUHAY NYA MULI ANG DAMDAMING PINAGHIRAPN KONG PATAYIN.” Pero hindi na ko masyadong nerbyos, kabado. Niyakap ko lang ang katabi ko na nung isang gabi lang binigay sa akin ang kaisaisang bagay na hindi nya binigay sakin. At natutuwa ako, kasi hindi ako tumayo para puntahan sya dahil nagpupumilit syang gusto akong makita. Pag siguro buo na ko at buo na ri  sya na talagang hindi nya na kailangang umasa at hindi na sya ander de saya sa kinakasama nya at sa kinikilala nyang anak.

Facebook Status: Today I won the battle between my head against my heart.

“Akala ko kaya ko.. Nagulat na lang ako sa sarili ko na unti-unti ko naramdaman na hindi pa pala. Parang bumabalik lahat ng sakit, galit pati na ng pagmamahal ko sayo. ..

Akala ko panalo na ko. Inuna ko ang trabaho ko kesa makipagiyakan lang ako sa kanya. Palagi namang tanong sakin ng mga kaibigan ko pag halimbawang makita makasalubong ko sya. Kako tatakbo ko. Kais di ko pa sya kayang makita. Hindi ko pa sya kayang harapin.

Makulit kasi sya talaga. Pag dumating daw ako hindi na raw sya uuwi nang maaga. Masungit pa naman ang asawa nya. Ikaw ba naman ang pikotera at nakakuha ka ng magandang lahi pakakawalan mo pa ba? Sabi ko kung gusto nya kong makita eh di puntahan nya ko sa bar.

Sarap ng byahe pag linggo walang traffic, hindi ako late. May time pa ko para hindi mahagard. Sasampa na la ng ako, nang malaman ko na ayun. Sumugod nga sa bar. MAHIRAP SIGURO KALABAN ANG KUNSENSYA. At eto na nga ang napakabanayad na pakiramdam kong two-years-in-the-making, naglahong parazng bula at the sight of him. Lampas pusod lang ang stocking ko pero parang feeling ko hanggang leeg kaya di ako masyadong makahinga kumpara sa tatlong layer sya na kompurtable kong suot suot. Hindi ako makapagfocus. Hindi ako makakanta ng maayos. Hindi ako makatanaw sa pwesto nya. Nakilang kanta pa ko bago ko nagkaron ng balak na tabihan sya. At ang bungad nya sakin, kalimutan ko na yun, move-on at matagal na yun. Ang dali lang kasi para sa kanya. Bakla lang kasi ako. SObra pa sa salitang sobra kung magmahal. Hanggang sa yun, hindi ko naman sya simumbatan pero sinabi ko lahat ng gusto kong sabihin. Until I found myself na inaamoy ko na yung kilikili nya na namiss kong halik-halikan. Ang tyan nyang nakakapagpakalma sakin pag niyayakap ko. At ang mata nyang napapapikit ako pag tinititigan ko kasi para syang projector na nagplayback lahat ng nararamdaman ko. WALANG NABAGO. MAHAL NA MAHAL KO PA RIN SYA.

And he missed me. Nalaman kong 2years na rin sya sa work. Maganda na ang cellphone pero syempre hindi ko pa rin alam ang number. Kung anoman wala na kong pake. Matapos ang lahat ng pagkukwento ko sa napagdaanan ko since he left... Bigla na lang sya nagsalita...

“Bakit kasi ako pa?”

“Bakit nagi-guilty ka na ba?”

Dalawa naman kaming may kasalanan. Umasa ako. Nakinabang naman sya. Hanggang sa nararamdaman ko lang at hindi feelingera lang na mahal na namin ang isa’t isa. Sa mga pangalawa sa huling halik nya sa kin sa labi nung nagsasama pa, nararamdaman ko yun sa halik nya sa labi ko, hindi man torrid pero madiin at may humming na masaya syang hinahalikan ako bago sya pumasok ng trabaho, at alam kong hindi lang dahil sa pamasahe nya nainabot ko dahil masaya sya nung araw na yun sa piling ko. Sana doon pa lang, nakuntento na ko. Sana hindi ko na naisulat yun ngayon....

Nung tinanong ko sya kung anak nya ba talaga ang batang kinikilala nya, hindi pa rin sya sure. Pero kung mapatunayan man na hindi talaga kanya yun, sabi ko handa akong tanggapin sya ulit. Yun ay kung babalik pa sya at malaya pa ko. Pero hahanapin ko muna yung pikoterang babae para mabuhusan ko lang ng tubig o masampal ko lang ng isnag beses pero sa likod ng kamay.

Naging masaya ko sa kanya, dahil kahit papano sa kanya ko naramdaman ang pagmamahal na inani ko sa pagtatanim ko nang matagal na panahon. Ang mga lalaking sumunod sa kanya agad agad nagpakilala ng sarili at nagbigay lang sa akin ng dahilan para lalong masira sakin ang tiwala ko s alahat ng lalaki. Ang una na medyo sing katawan nya ginagawa akong scholarship awar-giving body. Ang isa naman na kapangalan nya ginagawa akong recruitment agency. Ang huli na kahawig na kahawig naman nya eh ginawa akong Practicum Trainor para matupad ang pangarap nya at awa ng DIyos umaming paminta. Wala na nga siguro kong makikitang gaya nya. Sabi nya sana maging masaya kami bilang magtropa. Pero dapat patunayan nya yun. Magtropa na lang kami pero malambing pa rin ako. Yayakapin at hahalikan ko pa rin ang leeg nya, aamuyin ang kilikili pero mamahalin ko pa rin sya.  Hindi ako aasa pero laging bukas ang puso ko para sa kanya. Pero binuksan nya at nagpaduplicate nang marami para sa iba. Thank you for letting me love you...

“Sana masabi ko sa sarili kong tayo pa rin... na walang nagbago...

Kaya ngayon naintindihan ko na kung bakit nating kailangan magkita..

CLOSURE...

Para maging buo tayo ulit... Para maibigay natin sa taong mahal at mamahalin natin ang pagmamahal na dapat para sa kanila.

HOW DO I UNLOVE YOU?

Hindi ko alam kasi para sakain I can never unlove you. I just love you in a different way now...