Finally

Paano ko nga ba masasabing tapos na???

Happy ending na ba? O isa na namang karumal-dumal na pagsisimula...

22 pa lang ako. Pero feeling, ang

sana nga...

dami ko nang napagdaanan. Sa dami ba naman ng paikut-ikot ng masalimuot na buhay ko.

HAaay.. Ewan ko ba. M

ahirap... Mukhang mahirap.

Pero wala namang madali sa mundo. Kasi palagi ko na lang shinoshortcut palagi. AKya iyan. Hindi ako well-trained sa tunay na buhay.

NAkakaloka.

Ang dami nang nasayang. MArami nang nawala. Dumating sa point na pati sarili ko di ko mahanap. Sino ba ang sarili ko??? Ang mga kaibigan kong nakakakilala sa akin. Kasalanan ko naman din. Pero di ako nasisisi. PAnindigan ko toh. Hindi naman uulit ang nangyari na.. KUNG MAPIPIGILAN PA. Sabi nga sa kasabihan... Hindi uukol kung hindi bubukol..


Eto na po ako. Nasa Ground na naman ng pinanagrap kong puntahan. Kailangana iba na. MA-enjoy ko

na. Dahil gusto kong mahirapan talga kung paano magtrabaho. Yung mafi-feel ko talaga. Ung dadaan ako sa butas ng karayom. Saka ko magappakaligaya. Pag kailangan na talga. YUng walang iniisip. Yung tatawa ko nang tatawa nang hindi na titingin sa kamay ng relo. At walang sasaway sa kaingayan ng halakhak ko. Walang pupuna kahit tumatalsik ang laway ko. YUng kakakita ko nang kakakta. Bibirit nang bibirit sa pinakamataas na tonong maabot ko. Kahit ilang Octaves ang ikukulot ng boses ko. YUng walang mambbulyaw sa pagkairita sa boses ko. YUng magpapakalasing ako't walang humpay akong sususka sa tagiliran ko.YUng matutulog ako nang matutulog nang walanggigising sa kin kundi sakit nang ulo sa sobrang tulog.

Yung wala akong iniisip...

Yung puro gabi...

Walang umaga...

YUng buhay ako palagi...

Walang magsasaway...

Walang pipigil..

Yung walang mang-iiwan...

YUng walang magpapaalam...


Sana this time..

MAgawa ko na..